Eten bij Conran

Sir Terence Conran, die met zijn vele woonwinkels en restaurants heel 'well to do' Londen in de watten legt, opende afgelopen juni alweer zijn vijftiende eetgelegenheid: Sartoria. Ditmaal is Conran niet neergestreken in een reusachtig bouwwerk maar in een overzichtelijke lokatie temidden van de Londense kleermakers aan Savile Row. Op het oog heeft Conran nog niet bij een van hen aangeklopt al beweert hij ooit 'very keen' te zijn geweest op kleermakerswerk en verscheen hij zelfs in het vakblad 'The Tailor and Cutter'. Maar maatwerk vindt Conran ondanks een paar honderd miljoen eigen vermogen niet zijn eerste prioriteit. Tijdens de opening voor de culinaire pers legt Conran uit dat hij met dit Italiaanse restaurant een 'smart and civilised' sfeer wilde scheppen. Conran wil met Sartoria niet alleen de sfeer maar ook het niveau van een goed stedelijk restaurant uit Milaan of Turijn evenaren. Zijn chef Darren Simpson stuurde hij ter ondersteuning van zijn wensen naar een aantal favoriete Italiaanse adressen om er te proeven en soms een tijdje te werken. Simpson werkte voorheen in bekende Londense restaurants als The River Café, Le Gavroche en Bibendum. Nog voordat het toetje ter tafel verschijnt stelt zowel de spekkige culinair journalist van de Guardian als de kritische disgenoot van The Herald Tribune dat Conran's missie geslaagd is. Met zijn simpele, smaakrijke gerechten smoort Simpson al in een vroeg stadium de culinaire kritiek. Wellicht zorgen ook de uitgelezen wijnen voor een balsemende werking bij het anders zo felle Londense culinaire wereldje. Al wordt niet iedere gewenste wijn ook daadwerkelijk op tafel gezet. Zo wordt het lacherige verzoek van The Daily Telegraph om een fles van Monte Vertine 'Le Pergole Torte Manetti' uit 1988 open te trekken met een glimlach gepareerd. Volgens de somelier Livio Italiani harmonieert deze fles van ruim negen mille niet met de geboden lunchgerechten. Conran heeft als restaurant-tycoon volgens zijn zeggen een zwaar leven: 'Eten in een nieuw restaurant is absoluut verschrikkelijk. Het duurt zo'n vijf jaar voordat je in je eigen restaurant ontspannen kunt eten.' Zo beschouwd is Conran een masochist want hij eet dagelijks in een van zijn eigen restaurants. Hij wijst op het Franse gezegde: 'Le Patron mange ici'. Als je je als eigenaar daar niet aan houdt, raakt volgens Conran de boel in het slop.

199809