Onder de Gordel

In de zomer doet zich op het strand een wonderlijk fenomeen voor. Hoe groter de mannelijke monsterlijkheid, des te kleiner het zwembroekje. Gehuld in een knevelslipje in plaats van een maximaal vlees bedekkende badbroek of Bermuda, doorkruist menig genetische gruwel het mulle zand. Voor sommige dikbuikigen is zelfs het dragen van een nietig slipje taboe en zo paradeert honderd kilo-plus zorgeloos over het nudistenstrand. Dergelijke lieden lijken doof of ongevoelig voor de woorden van Mark Twain: 'Clothes make the man. Naked people have little or no influence in society.' Met hun rondingen overschaduwen zij de eigen schaamstreek waardoor een enkeling de vernedering riskeert om met 'mevrouw' te worden aangesproken. Lieden die niet kunnen leven met de dress code van het nudistenstrand wacht het jaarlijkse aanbod van nieuw badgoed. Geen kledingstuk is minder vergevingsgezind dan een zwembroek. Wie zijn teveel aan calorieën maximaal wil camoufleren doet er goed aan te kiezen voor de slankheid suggererende kleur zwart. Slipjes die gewichtloosheid lijken na te streven en niets aan de verbeelding overlaten, zouden voorbehouden moeten blijven aan de ranke goed gebronsde adonis. Maar juist de atletische, goed gebouwde jeugd loopt de laatste jaren rond in 'oversized' boxershorts, surfbroeken of alles verhullende zwembroeken in retro-stijl. Het einde van deze stijlvoorkeur is voorlopig niet in zicht. Ook de zwembroeken voor de komende zomer vallen tot ver over het bovenbeen. Klassiekere merken als Ralph Lauren, Loropiana en Façonnable komen met royaal vallende zwemshorts in katoen, met een trekkoord als riem. Hun snit doet denken aan de Ajax-broekjes uit de tijd van Cruijff en Krol. Modieuzere merken zoals Hugo Boss, Emporio Armani en Dolce & Gabbana maken meer dan in voorgaande jaren weer wat strakker gesneden modellen van lycra of lurex. Vaak zijn deze afgewerkt met een elastieken band met daarin de merknaam. Zelfs de mens met zeer beperkt gezichtsvermogen zal de naam niet ontgaan. Het is deze overduidelijke merkaanduiding die de ontwerpen van nu zo onderscheidend maakt ten opzichte van de badbroekjes van toen. Er is vrijwel geen ontwerper die zijn signatuur beperkt tot de binnenzijde van het badgoed. Voor mannen die radeloos raken zonder het kleinst denkbare slipje rond de heupen zijn er altijd nog enkele gespecialiseerde winkels waaronder de 'String Slip' in de Amsterdamse Reguliersdwarsstraat. Hier hangen rekken vol pikante broekjes in alle kleuren van de regenboog. Op de vraag naar de allermooiste zwemslip uit het overweldigende aanbod blijft het antwoord uit: 'De mooiste zwembroek is er immers één die wordt uitgetrokken.' Modebewust volk dat honderd euro een passend bedrag vindt voor een miniem broekje, wordt door Gucci op zijn wenken bediend. In de collectie zit zowaar een echte 'thong' en daarmee brengt het merk de jaren zeventig maar weer eens tot leven. Het huis bewijst opnieuw dat mode niets anders is dan het teruggrijpen naar een vervlogen epoque. En zo is er ook deze zomer, zowel bij de creaties van Gucci als bij minder modieuze merken, nauwelijks iets nieuws onder de zon.

2000